Jaskra to grupa chorób, których istotą jest postępujące i nieodwracalne uszkodzenie nerwu wzrokowego (n.II) co przejawia się zmianami w obrębie jego tarczy i odpowiadającymi im ubytkami w polu widzenia. Mechanizm choroby jest wieloczynnikowy, ale za główny czynnik ryzyka uważa się wzrost ciśnienia w/gałkowego oraz przewlekłe niedokrwienie n.II. Odpowiednio wczesne rozpoznanie jaskry może w skuteczny sposób zahamować jej rozwój dlatego tak ważne są regularne badania okulistyczne. Jej przebieg w początkowym okresie bywa skryty, a nieleczona jaskra prowadzi do zaniku n.II i związanej z tym całkowitej i nieodwracalnej utraty funkcji widzenia. Do rozpoznania jaskry niezbędny jest pomiar ciśnienia w/gałkowego, ocena uszkodzenia tarczy n.II, ubytków w polu widzenia oraz analiza kąta przesączania.
Postępy w diagnostyce jaskry i lepsze zrozumienie patomechanizmu choroby oraz określenie jej kolejnych czynników ryzyka zainicjowały zmiany zarówno w leczeniu farmakologicznym jak i chirurgicznym pacjentów. W ostatnich latach pojawiły się nowe grupy leków p/jaskrowych. Trwają prace nad udoskonaleniem istniejących metod chirurgicznych jak również wprowadzeniem innych technik operacyjnych, które otwierają nowe możliwości w walce z tą potencjalnie nieuleczalną chorobą.
Celem leczenia jaskry jest zachowanie użytecznej zdolności widzenia przy zapewnieniu odpowiedniej jakości życia pacjenta za rozsądną cenę.